Een superdag in Sanandaj

Van Rasht over Takab naar Sanandaj

Naar Masuleh in het Alborzgebergte

Vandaag reizen we door het groene Iran naar het bergdorp Masuleh. Het dorp, een van de mooiste van Iran, is meer dan duizend jaar oud. Het ligt tegen een berghelling, midden het groen. Je loopt langs trappen en over de platte daken van de huizen. In het pleintje voor de moskee liggen de graven van 'martelaren' uit de Iraans-Iraakse oorlog. Iedereen heeft hier een handeltje of een restaurant want de plaats wordt druk bezocht door Iraanse toeristen. Een hoogtepunt is de familiefoto in gehuurde traditionele kledij, voor de mannen uiteraard als stoere soldaat en voor de vrouwen in kleurrijke lange rokken. De professionele fotograaf regisseert.

Naar de Kaspische zee

Vandaag vroeg uit de veren om het spitsverkeer rond Teheran voor te zijn. Allah is ons niet gunstig gezind. We geraken de stad uit, maar de buschauffeur neemt de autoweg richting Rasht, in plaats van de toeristische bergroute. Als onze gids dit merkt, wordt er rechtsomkeer gemaakt en om 10:00 staan we weer op 25 km van Teheran, aan het begin van de bergweg. Bij de eerste politiepost, na een uur rijden, wordt het routeplan gecontroleerd. De bus mag niet verder omdat hij niet op de aangegeven weg zit. Een uur gepalaver levert niets op, dus terug naar de autoweg. Conclusie: vroeg opgestaan en een halve dag gereden voor niets. Maar het is goed weer en het gezelschap is aangenaam, wat wil je nog meer. En zie, looft de heer, eens te meer voltrekt zich een wonder. Aan een politiekantoor beneden bracht de reisagent een nieuw routeplan: we mogen dan toch de berg op. Ondertussen is het 13:30, het weer is nog steeds goed en het gezelschap aangenaam. Was er Duvel geweest, we hadden vast een feestje gebouwd. De tocht door de bergen van Karaj naar Chalus is spectaculair, door diepe kloven en over hoge passen. Hier en daar passeer je een stuwmeer of een dorp met een dozijn winkeltjes, waar de reiziger kan gespijsd en gelaafd worden. Ongelooflijk lekkere confituren, in azijn en suiker opgelegde knoflook, paarse platte broden op smaak gebracht met fruitextracten zijn typische producten van de streek. In een winkeltje kan ik proeven van de diverse specialiteiten bij een kop gloeiend hete thee. Chalus is één lange winkelstraat, een combinatie van Blankenberge en de Boomse Steenweg, die parallel aan het 'strand' loopt. Strand betekent hier een strook rotsen, zand en afval van een maar meter breed. De Kaspische zee is sterk vervuild door vulkaanmodder, petroleumresten, algengroei en last nut not least de monding van de Wolga. Omdat het een binnenzee is die 26 meter onder het zeeniveau ligt, kan het vervuilde water nergens heen. Ieder jaar stijgt het waterniveau met een 20 cm. Zwemmend (burkini verplicht) is hier geen pretje, maar niemand trekt zich dit aan. Het is laat als we in Rasht aankomen want de 'Boomse steenweg' loopt kilometers door. Voor de inwoners van Teheran is dit de ideale vakantieplek omwille van het voor hen verfrissende klimaat: het regent hier dikwijls. De stad heeft zelfs regendruppels in haar welkomstborden. Maar nu is het er echt aangenaam: droog en 25°. Hopelijk morgen hetzelfde weer, want dan gaan we naar Masuleh in het Alborzgebergte.

Teheran. Een nagekomen bericht wegens computerproblemen

Na de metropanne zijn we dan toch nog aan het Azadi-monument geraakt. Rond 21:00 reden de treinen terug en daalden we neer in de onderwereld van Teheran. Nog maar pas hadden we een blik gegooid op het metroplan of we werden al bijgestaan door bezorgde Iraniërs die ons uitlegden dat we in X moesten overstappen op de gele lijn, richting Y en dat we er uit moesten in station Z. Iemand kocht onze kaartjes en bracht ons naar het juiste perron. Onderweg deed iedereen zijn best om ons niet al te veel aan te staren, maar een glimlach was genoeg om een gesprek te beginnen over hun en ons land, werk, familie, .... Ik ben niet zeker dat een metrorit in de avondlijke uren in Brussel op dezelfde manier verloopt. Een engelbewaarder loopt met ons mee tot aan het monument, dat schitterend verlicht staat te pronken op een verkeersplein. Om er te geraken moet je een paar brede verkeersstroken oversteken. Het verkeer is ongelooflijk druk, het is donker en het leven van een voetganger is van nul of generlei waarde, maar wat doe je al niet voor een paar mooie foto's. Azadi is eigenlijk een moderne stadspoort, een van de laatste verwezenlijkingen van de sjah, gebouwd in 1971 bij de viering van 2 500 jaar Perzische rijk. Het is nu in slechte staat bij gebrek aan onderhoud, maar het blijft een elegante toren door zijn gedraaide nerfstructuur. Vandaag is een mindere dag. Het regent en omwille van een feestdag zijn de meeste musea, de moskeeën en de bazaar gesloten. Maar we kunnen toch binnen in het Golestan-paleis, het 19de eeuwse optrekje van de Qajardynastie. Zij heersten over Iran tot na de eerste wereldoorlog tot de Pahlavi's (de familie van de laatste sjah) de macht veroverden. Ook hier gaan luxe en kitsch hand in hand in de zalen met hun muren en plafonds in spiegelglas. De Qajardynastie was blijkbaar tuk op de westerse luxeproducten maar wist geen maat te houden. Europese meubelen, Frans en Engels porselein, Boheems kristal, niets ontsnapte aan hun wansmaak. Een van de heersers droeg een tiara zoals de paus en liet zijn decoraties in edelsteen ontwerpen. Een fascinerende nouveaux-riches decadentie. Later op de dag lopen we wat verloren rond in een rustig Teheran. We gaan nog een kijkje nemen aan de Amerikaanse ambassade waar in 1980 het personeel meer dan een jaar lang gegijzeld werd en die niet kon ontzet worden door het Amerikaanse leger. De muren zijn beschilderd met naïeve graffiti en anti-Amerikaanse slogans. Het regent nog steeds. Het juwelenmuseum met de pauwentroon kunnen we wegens gesloten niet bezoeken. Hopelijk hebben we morgen meer geluk. Teheran, een lelijke maar gastvrije stad met meer inwoners dan België, met meer banken dan moskeeën, waar godsdienst opvallend afwezig is en niet wordt opgeroepen tot het gebed, waar je modieus geklede dames en rondwarende chadors ziet, waar je niet kan verloren lopen, omdat iedereen je helpt. Een aangename eerste kennismaking met Iran en een aanrader voor de bevooroordeelde westerling en de verkrampte moslim uit onze stadsgetto's. Heel wat Iraniërs zijn fier zijn op hun land, maar niet op hun geestelijke leiders die verantwoordelijk zijn voor de moord op tienduizenden tegenstanders, de politieke gevangenen en de folterpraktijken. Ooit zal hier ook een lente uitbarsten.

Van Istanbul naar Teheran

Tussenstop in Istanbul. Anderhalf uur wachten we voor de vlucht naar Teheran met Turkish Airlines. Iraanse vliegtuigen zie je niet in het buitenland en om veiligheidsredenen wordt het afgeraden binnenlandse vluchten te nemen. Door gebrek aan wisselstukken laat het onderhoud van de toestellen veel te wensen over. Wij doen het volledige traject in Iran dan ook met de bus. Bij het boarden voor de vlucht naar Teheran raken we aan de babbel met een Iraanse student die zijn ingenieursstudies afmaakt in Italië. Onmiddellijk staan de omstaanders mee te luisteren en te lachen. In het vliegtuig worden we aangesproken in het Duits door een Iraanse, die in ons Duitsers meende te herkennen. Iedereen wil blijkbaar contact met westerlingen. In het vliegtuig zijn geen hoofddoeken te bespeuren, maar bij de landing brengt iedereen zijn outfit in orde, ook de dames van onze groep. De moderne Iraanse vrouwen dragen hun kleurige hoofddoek achteraan op het hoofd, zodat het haar goed zichtbaar is. De godsdienstpolitie is blijkbaar zeer tolerant geworden. De hoofddoek moet, maar iedereen vult het gebod aan naar eigen goeddunken. Later zal blijken dat er heel wat zwarte schimmen rondwaren in Teheran, naast de fleurige hippe verschijningen. Onze dames moeten de hoofddoek ook overal dragen, op de straat, op de bus, in hotels en restaurants, alleen op de kamer mag hij af. Sommige kwijten zich met verve van hun taak en lijken echte moslima's; anderen gaan eerder de frivole toer op. Rond 5 uur landen we na welgeteld één uurtje slaap. Eerst geld wisselen. 400 euro leveren de fantastische som van16 600 000 Rial op. We krijgen twee dikke stapels biljetten van 50 rial toegestopt en onthouden dat 1 euro ongeveer 41 000 rial waard is... Door het drukke verkeer rijden we naar ons hotel in Teheran. Pas rond 8 uur komen we er aan en om 10:00 begint de eerste verkenning. Het verkeer is hectisch. Voetgangers gaan even vlug vooruit als de auto's. De stad is een ongezellige stofferige puinhoop, met een hopeloze urbanisatie. Stilstaand verkeer, parkeren in driedubbele rijen, overbodige verkeerslichten en hordes voetgangers. De hel van Dante, met op de achtergrond het nevelige gebergte. Wat opvalt zijn de talloze banken en de afwezigheid van enig religieus teken: geen moskeeën, geen oproepen tot het gebed, geen bebaarde ayatollah's. Wel her en der portretten van Khomeini, de stichter van de Islamitische republiek. Het zomerpaleis van de voormalige sjah wordt ons eerste bezoek. Het ligt op de helling van de koelere noordzijde van de stad. Het complex bestaat uit verschillende paleizen het ene al kitscheriger dan het andere. En natuurlijk decadent luxueus. In het park worden we belaagd door vriendelijke schoolmeisjes die glibberen en lachen en per sé op de foto willen met de westerlingen. Alleen de begeleidende juf vindt het niet leuk. Na een heerlijke lunch - sla met yoghurtsaus, gestoofd lamsvlees met een geslaagde combinatie van spinazie, bruine bonen en kruiden, gedegusteerd met een alcoholvrij biertje - verkennen we het archeologisch museum. Het is een pareltje in zijn soort met als hoogtepunten de kunststukken uit Sussa en Persepolis. Spijtig genoeg is de afdeling islamitische kunst al jaren dicht voor restauratie. En weer door de verkeersjungle naar het hotel. Wat uitrusten en dan willen we naar het Azadi-monument voor wat nachtfoto's. Maar dit is buiten de waard gerekend. De straten staan zwart van het volk, het verkeer geraakt voor geen meter vooruit, geen taxi vast te krijgen. Is de revolutie uitgebroken? Als we de metro willen nemen, geraken we amper de trap af, het krioelt van de mensen. Dit hebben we nog niet meegemaakt. Blijkbaar valt het heel hard op dat we tegen de stroom oproeien. Een meisje neemt ons op sleeptouw terug naar boven en legt ons in haar beste Engels uit dat de metro uitgevallen is. Iedereen probeert nu op een andere manier thuis te geraken. Er zit niets anders op dan onze plannen op te geven. Meer dan een dinertje in de buurt van het hotel zal er niet inzitten, want het alcoholloze Teheran by night is even boeiend als het nachtleven van Everbeek op een doordeweekse maandag. Alleen is het hier nu zo onrustig als in een wespennest. Wat het morgen wordt zullen we afwachten. Een voordeel, we kunnen onze nachtrust inhalen.

Iraanse administratie

Eindelijk hebben we onze visa. Geen sinecure. Je hebt een eerst een uitnodiging nodig, die krijg je van je reisorganisatie die haar contacten heeft in Iran. Je vult dan een aanvraagformulier in dat je van de site van het Iraanse consulaat haalt. Alles willen ze weten: de naam van je vader, de godsdienst die je aanhangt, of je drugs gebruikt (alcohol heb ik veiligheidshalve niet als een drug beschouwd), waar je naar toe wil en waarom … Na het invullen blijkt dat we een verkeerd invitatienummer gekregen hebben. Nog eens alles opnieuw invullen.

Dan naar de ambassade in Brussel, met je pas en het ingevulde formulier. De zaak is daar enkel open op maandag-en donderdagnamiddag, van 15u30 tot 16u30. Een hoop mensen in de wachtkamer, maar het gaat goed vooruit, er zijn twee loketten. Een Nederlandssprekende Iraanse brengt alles efficiënt in orde. De volgende week kunnen we onze pas weer ophalen.

Een week later, terug naar Brussel. Om 15u00 gaat de deur van de ambassade open, weer een massa volk en nu duurt het lang: slechts één bediende is aan het werk. Pas anderhalf uur later heb ik onze passen terug in handen, met daarin een keurig visum. Iran here we come!

Nog een probleempje: de aangepaste kledij. Dames moeten een hoofddoek dragen, een lange broek en een jas die armen en dijen bedekt en de lichaamsvormen camoufleert. Mannen mogen niet in korte mouwen of short en moeten kousen dragen (ik zie al beelden van heren op middelbare leeftijd met tennissokken en sandalen). Volgens een kenner die ik ontmoette in de ambassade, worden de dames sterker in het oog gehouden door de godsdienstpolitie dan de heren. Korte mouwen worden oogluikend toegelaten, maar de kousen- en shortvoorschriften moeten wel gerespecteerd worden.

Nu pluizen we reisgidsen uit om ons zo goed mogelijk te informeren en hoe meer we lezen, hoe aantrekkelijker de verwachtingen worden. Iran moet een fantastisch land zijn, weliswaar met de beperkingen gesteld door een autoritair regime dat alles fnuikt wat niet strikt overeenkomt met zijn interpretatie van de koran en een eigenzinnige en beperkende koers vaart. Maar de bevolking is gastvrij en het land heeft veel te bieden: landschappen, historische monumenten en prachtige moskeeën. Een kermis is een kleine geseling waard!

Nienke, een gids die we kennen van eerdere reizen, is pas terug van Iran. Ze is zeer enthousiast, maar ze geeft ons niet veel hoop over de internetfaciliteiten. We zien wel...

Welkom op onze Reislog!

Hallo en welkom op onze reislog!

Begin oktober vertrekken we naar Iran. We weten niet of er internetverbinding mogelijk is, maar we doen toch een poging om jullie op de hoogte te houden van ons wedervaren in dat land. Of het zal lukken ...

Vanaf nu vind je hier hopelijk dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest! Meer informatie over ons en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Als Allah en de ayatollah's het willen, zien we je terug op onze reislog.

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Luc & Magda