Tussenstop in Istanbul. Anderhalf uur wachten we voor de vlucht naar Teheran met Turkish Airlines. Iraanse vliegtuigen zie je niet in het buitenland en om veiligheidsredenen wordt het afgeraden binnenlandse vluchten te nemen. Door gebrek aan wisselstukken laat het onderhoud van de toestellen veel te wensen over. Wij doen het volledige traject in Iran dan ook met de bus. Bij het boarden voor de vlucht naar Teheran raken we aan de babbel met een Iraanse student die zijn ingenieursstudies afmaakt in Italië. Onmiddellijk staan de omstaanders mee te luisteren en te lachen. In het vliegtuig worden we aangesproken in het Duits door een Iraanse, die in ons Duitsers meende te herkennen. Iedereen wil blijkbaar contact met westerlingen. In het vliegtuig zijn geen hoofddoeken te bespeuren, maar bij de landing brengt iedereen zijn outfit in orde, ook de dames van onze groep. De moderne Iraanse vrouwen dragen hun kleurige hoofddoek achteraan op het hoofd, zodat het haar goed zichtbaar is. De godsdienstpolitie is blijkbaar zeer tolerant geworden. De hoofddoek moet, maar iedereen vult het gebod aan naar eigen goeddunken. Later zal blijken dat er heel wat zwarte schimmen rondwaren in Teheran, naast de fleurige hippe verschijningen. Onze dames moeten de hoofddoek ook overal dragen, op de straat, op de bus, in hotels en restaurants, alleen op de kamer mag hij af. Sommige kwijten zich met verve van hun taak en lijken echte moslima's; anderen gaan eerder de frivole toer op. Rond 5 uur landen we na welgeteld één uurtje slaap. Eerst geld wisselen. 400 euro leveren de fantastische som van16 600 000 Rial op. We krijgen twee dikke stapels biljetten van 50 rial toegestopt en onthouden dat 1 euro ongeveer 41 000 rial waard is... Door het drukke verkeer rijden we naar ons hotel in Teheran. Pas rond 8 uur komen we er aan en om 10:00 begint de eerste verkenning. Het verkeer is hectisch. Voetgangers gaan even vlug vooruit als de auto's. De stad is een ongezellige stofferige puinhoop, met een hopeloze urbanisatie. Stilstaand verkeer, parkeren in driedubbele rijen, overbodige verkeerslichten en hordes voetgangers. De hel van Dante, met op de achtergrond het nevelige gebergte. Wat opvalt zijn de talloze banken en de afwezigheid van enig religieus teken: geen moskeeën, geen oproepen tot het gebed, geen bebaarde ayatollah's. Wel her en der portretten van Khomeini, de stichter van de Islamitische republiek. Het zomerpaleis van de voormalige sjah wordt ons eerste bezoek. Het ligt op de helling van de koelere noordzijde van de stad. Het complex bestaat uit verschillende paleizen het ene al kitscheriger dan het andere. En natuurlijk decadent luxueus. In het park worden we belaagd door vriendelijke schoolmeisjes die glibberen en lachen en per sé op de foto willen met de westerlingen. Alleen de begeleidende juf vindt het niet leuk. Na een heerlijke lunch - sla met yoghurtsaus, gestoofd lamsvlees met een geslaagde combinatie van spinazie, bruine bonen en kruiden, gedegusteerd met een alcoholvrij biertje - verkennen we het archeologisch museum. Het is een pareltje in zijn soort met als hoogtepunten de kunststukken uit Sussa en Persepolis. Spijtig genoeg is de afdeling islamitische kunst al jaren dicht voor restauratie. En weer door de verkeersjungle naar het hotel. Wat uitrusten en dan willen we naar het Azadi-monument voor wat nachtfoto's. Maar dit is buiten de waard gerekend. De straten staan zwart van het volk, het verkeer geraakt voor geen meter vooruit, geen taxi vast te krijgen. Is de revolutie uitgebroken? Als we de metro willen nemen, geraken we amper de trap af, het krioelt van de mensen. Dit hebben we nog niet meegemaakt. Blijkbaar valt het heel hard op dat we tegen de stroom oproeien. Een meisje neemt ons op sleeptouw terug naar boven en legt ons in haar beste Engels uit dat de metro uitgevallen is. Iedereen probeert nu op een andere manier thuis te geraken. Er zit niets anders op dan onze plannen op te geven. Meer dan een dinertje in de buurt van het hotel zal er niet inzitten, want het alcoholloze Teheran by night is even boeiend als het nachtleven van Everbeek op een doordeweekse maandag. Alleen is het hier nu zo onrustig als in een wespennest. Wat het morgen wordt zullen we afwachten. Een voordeel, we kunnen onze nachtrust inhalen.