Het plein ligt er weer zonnig bij. We rusten even uit op een bank, gaan een theetje drinken en trekken dan de bazaar in. Hier weinig of geen voeding, wel veel juwelen, tapijten, textiel en kledij. De bazaar is meer dan duizend jaar oud en strekt zich uit over een lengte van 1,7 km. Het is een doolhof van winkeltjes, moskeeën, karavanserai's en binnenpleintjes. Van alle kanten klinkt weer het 'hello, how are you?' van de vriendelijke winkeliers en de Iraanse bezoekers. Na een uur zijn we de richting volledig kwijt en komen we op een ander groot plein. Daar zien we de minaret van de Ali-moskee als een reusachtige naald tegen de blauwe hemel. Als we er naartoe lopen, belanden we in het niet-toeristische gedeelte van de stad met aftandse huizen en stofferige straten. Daarna dwalen we terug in de bazaar en vinden uiteindelijk de uitgang naar het Naqsh-e Jahan-plein. We nemen nog wat foto's en genieten vanop een bank van het uitzicht, de picknickende groepjes en de voorbijgangers. Het duurt niet lang of we zijn omringd door een bende meisjes. Hoewel zij amper Engels spreken en wij geen Farsi, komt het toch tot een gesprek. Zij bekijken onze reisfoto's en enkele foto's van ons land. Ze vinden België heel mooi. En weer moet iedereen op de foto. Een van de meisje poseert als een volleerd model. Voor een tijdje zijn de ayatollah's en de godsdienstpolitie ver weg. We geven ze enkele euromuntjes en ze willen een tien-eurobiljet overkopen. Als ze horen dat het meer dan 400 000 rial waard is, gaat de deal niet door wegens gebrek aan contanten, zoveel hebben ze niet bij.

Vanavond nuttigden we ons laatste avondmaal. Onderweg naar het hotel passeren we een moskee waar een herdenkingsdienst voor Hoesseini doorgaat. Mannen kloppen zich op de borst en geselen zich (voorzichtig) op de rug. In de straten rijden pick-ups met groene vlaggen, volgeladen met in het zwart uitgedoste jongeren. Een religieuze uitlaatklep?

Om 1u30 vertrekken we naar de luchthaven. De controle verloopt tergend traag omdat de organisatie mank loopt en sommige Iraniërs het vertikken netjes aan te schuiven zoals wij. Blijkbaar zijn ze het gewoon gebruik te maken van hun privileges. In de vertrekhal worden we voor de laatste keer aangestaard door de ayatollah's. Khomeini kijkt streng, Khamenei probeert te glimlachen. Straks landen we rond 11u00 in Brussel.

Voorbij de vriendelijke mensen,

de kleurrijke moskeeën,

de lelijke urbanisatie,

de stofferige wegen,

de drukke bazaars,

de vrouwen in chador,

de rare mollah's,

het religieuze fanatisme,

de kleurige hoofddoeken,

de leuke en de saaie hotels,

de eeuwige kebab,

de gezellige groep,

het verstikkende verkeer,

het alcoholvrije bier,

de mooie meisjes,

de sfeervolle paleizen,

het adembenemende Persepolis,

de hoopvolle jeugd,

het warme weer,

het charmante Iraanse Engels,

de protserige portretten van de ayatollah's.

Voorbij Iran. Het was een prachtige reis.