Na de metropanne zijn we dan toch nog aan het Azadi-monument geraakt. Rond 21:00 reden de treinen terug en daalden we neer in de onderwereld van Teheran. Nog maar pas hadden we een blik gegooid op het metroplan of we werden al bijgestaan door bezorgde Iraniërs die ons uitlegden dat we in X moesten overstappen op de gele lijn, richting Y en dat we er uit moesten in station Z. Iemand kocht onze kaartjes en bracht ons naar het juiste perron. Onderweg deed iedereen zijn best om ons niet al te veel aan te staren, maar een glimlach was genoeg om een gesprek te beginnen over hun en ons land, werk, familie, .... Ik ben niet zeker dat een metrorit in de avondlijke uren in Brussel op dezelfde manier verloopt. Een engelbewaarder loopt met ons mee tot aan het monument, dat schitterend verlicht staat te pronken op een verkeersplein. Om er te geraken moet je een paar brede verkeersstroken oversteken. Het verkeer is ongelooflijk druk, het is donker en het leven van een voetganger is van nul of generlei waarde, maar wat doe je al niet voor een paar mooie foto's. Azadi is eigenlijk een moderne stadspoort, een van de laatste verwezenlijkingen van de sjah, gebouwd in 1971 bij de viering van 2 500 jaar Perzische rijk. Het is nu in slechte staat bij gebrek aan onderhoud, maar het blijft een elegante toren door zijn gedraaide nerfstructuur. Vandaag is een mindere dag. Het regent en omwille van een feestdag zijn de meeste musea, de moskeeën en de bazaar gesloten. Maar we kunnen toch binnen in het Golestan-paleis, het 19de eeuwse optrekje van de Qajardynastie. Zij heersten over Iran tot na de eerste wereldoorlog tot de Pahlavi's (de familie van de laatste sjah) de macht veroverden. Ook hier gaan luxe en kitsch hand in hand in de zalen met hun muren en plafonds in spiegelglas. De Qajardynastie was blijkbaar tuk op de westerse luxeproducten maar wist geen maat te houden. Europese meubelen, Frans en Engels porselein, Boheems kristal, niets ontsnapte aan hun wansmaak. Een van de heersers droeg een tiara zoals de paus en liet zijn decoraties in edelsteen ontwerpen. Een fascinerende nouveaux-riches decadentie. Later op de dag lopen we wat verloren rond in een rustig Teheran. We gaan nog een kijkje nemen aan de Amerikaanse ambassade waar in 1980 het personeel meer dan een jaar lang gegijzeld werd en die niet kon ontzet worden door het Amerikaanse leger. De muren zijn beschilderd met naïeve graffiti en anti-Amerikaanse slogans. Het regent nog steeds. Het juwelenmuseum met de pauwentroon kunnen we wegens gesloten niet bezoeken. Hopelijk hebben we morgen meer geluk. Teheran, een lelijke maar gastvrije stad met meer inwoners dan België, met meer banken dan moskeeën, waar godsdienst opvallend afwezig is en niet wordt opgeroepen tot het gebed, waar je modieus geklede dames en rondwarende chadors ziet, waar je niet kan verloren lopen, omdat iedereen je helpt. Een aangename eerste kennismaking met Iran en een aanrader voor de bevooroordeelde westerling en de verkrampte moslim uit onze stadsgetto's. Heel wat Iraniërs zijn fier zijn op hun land, maar niet op hun geestelijke leiders die verantwoordelijk zijn voor de moord op tienduizenden tegenstanders, de politieke gevangenen en de folterpraktijken. Ooit zal hier ook een lente uitbarsten.