Op weg naar Isfahan

Naar Masuleh in het Alborzgebergte

Vandaag reizen we door het groene Iran naar het bergdorp Masuleh. Het dorp, een van de mooiste van Iran, is meer dan duizend jaar oud. Het ligt tegen een berghelling, midden het groen. Je loopt langs trappen en over de platte daken van de huizen. In het pleintje voor de moskee liggen de graven van 'martelaren' uit de Iraans-Iraakse oorlog. Iedereen heeft hier een handeltje of een restaurant want de plaats wordt druk bezocht door Iraanse toeristen. Een hoogtepunt is de familiefoto in gehuurde traditionele kledij, voor de mannen uiteraard als stoere soldaat en voor de vrouwen in kleurrijke lange rokken. De professionele fotograaf regisseert.

In Rasht pikken we nog een bezoek mee aan de bazaar. Het is er aangenaam lopen, want de handelaars laten je met rust. De taxirit er naartoe was een belevenis op zich, de chauffeur deed zijn uiterste best om iedereen de pas af te snijden en zich door de kleinste gaten te wurmen. Niet zo goed voor het hart. Nu we een echte Iraanse chauffeur aan het werk hebben gezien, weten we dat voetgangers echt geen kans hebben om te overleven. Ook de man die ons terugbracht naar het hotel was een fenomeen. Gewoon een automobilist die ons oppikte. Van zijn gebabbel snapten we niets, alleen dat alle moslims, inclusief de ayatollahs terroristen zijn. Alle andere automobilisten daarentegen waren gekken. Blij en gelukkig dat we ongedeerd ons hotel terugzagen, hebben we de man 50 000 rial (1,20 euro) betaald, geld dat zeker voor vreedzame doeleinden zal gebruikt worden.
's Avonds gaan we vis eten. Met alle gevaren van dien proeven we witvis gevangen in de Kaspische zee, maar we overleven het experiment. Op de terugweg ziet Magda een mooie hoofddoek hangen in de etalage van een winkeltje. Ik stap argeloos mee binnen en zie onmiddellijk mijn fout in. De aanwezige meisjes schrikken van de mannelijke indringer in hun vrouwelijk paradijs en doen vliegensvlug de hoofddoek aan. Ik wil mij discreet verwijderen, maar een iets oudere dame doet teken dat ik mag blijven. Een jong ding vraagt mij hoe het gaat. Ik kan alleen maar mededelen dat ik mij opperbest voel tussen zoveel vrouwelijk schoon. Door de uitgestalde dameskleding weet ik nu wat de Iraanse dames binnenshuis dragen. Een leuke afsluiter voor deze gevarieerde dag.

Reacties

Reacties

Marleen

Ik geloof dat Luc hem goed voelde tussen al die vrouwen in dat winkeltje weeral een ervaring rijker.
Is het eten lekker en eten ze daarveel vis?
Groeten Mariaan ,Marleen,

Monique

Als ik het verslag lees iedere keer dan weet ik dat het terug een onvergetelijke reis wordt.
Normaal gaat Luc toch niet mee binnen in een winkel en dan nog ene van hoofddoeken.
Wat ik me herinner is dat Luc voor de ingang van een winkel op een stoel de mensen zetje gaf om binnen te gaan!
Monique

Kaat

Fijn meelezen voor ons! De jongens vragen wanneer jullie eindelijk wilde dieren gaan zien. Hun prioriteiten liggen lichtjes anders tijdens het reizen...

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!