Eindelijk hebben we onze visa. Geen sinecure. Je hebt een eerst een uitnodiging nodig, die krijg je van je reisorganisatie die haar contacten heeft in Iran. Je vult dan een aanvraagformulier in dat je van de site van het Iraanse consulaat haalt. Alles willen ze weten: de naam van je vader, de godsdienst die je aanhangt, of je drugs gebruikt (alcohol heb ik veiligheidshalve niet als een drug beschouwd), waar je naar toe wil en waarom … Na het invullen blijkt dat we een verkeerd invitatienummer gekregen hebben. Nog eens alles opnieuw invullen.

Dan naar de ambassade in Brussel, met je pas en het ingevulde formulier. De zaak is daar enkel open op maandag-en donderdagnamiddag, van 15u30 tot 16u30. Een hoop mensen in de wachtkamer, maar het gaat goed vooruit, er zijn twee loketten. Een Nederlandssprekende Iraanse brengt alles efficiënt in orde. De volgende week kunnen we onze pas weer ophalen.

Een week later, terug naar Brussel. Om 15u00 gaat de deur van de ambassade open, weer een massa volk en nu duurt het lang: slechts één bediende is aan het werk. Pas anderhalf uur later heb ik onze passen terug in handen, met daarin een keurig visum. Iran here we come!

Nog een probleempje: de aangepaste kledij. Dames moeten een hoofddoek dragen, een lange broek en een jas die armen en dijen bedekt en de lichaamsvormen camoufleert. Mannen mogen niet in korte mouwen of short en moeten kousen dragen (ik zie al beelden van heren op middelbare leeftijd met tennissokken en sandalen). Volgens een kenner die ik ontmoette in de ambassade, worden de dames sterker in het oog gehouden door de godsdienstpolitie dan de heren. Korte mouwen worden oogluikend toegelaten, maar de kousen- en shortvoorschriften moeten wel gerespecteerd worden.

Nu pluizen we reisgidsen uit om ons zo goed mogelijk te informeren en hoe meer we lezen, hoe aantrekkelijker de verwachtingen worden. Iran moet een fantastisch land zijn, weliswaar met de beperkingen gesteld door een autoritair regime dat alles fnuikt wat niet strikt overeenkomt met zijn interpretatie van de koran en een eigenzinnige en beperkende koers vaart. Maar de bevolking is gastvrij en het land heeft veel te bieden: landschappen, historische monumenten en prachtige moskeeën. Een kermis is een kleine geseling waard!

Nienke, een gids die we kennen van eerdere reizen, is pas terug van Iran. Ze is zeer enthousiast, maar ze geeft ons niet veel hoop over de internetfaciliteiten. We zien wel...